معماری سبز(دیزاین سبز)
معماری سبز یا دیزاین سبز روشی است که توسط آن تاثیرات مضر پروژه های ساخته شده در سلامت انسان و محیط به حداقل می رسد.
این نوع معماری یا دیزاین با انتخاب شیوه های ساخت و ساز و به کار بردن مواد سازگار با محیط زیست برای ساختمان برای حفاظت از هوا،اب و زمین تلاش میکند.
مفهوم معماری سبز (معماری پایدار) و یا ساختمان‌سازی سبز:
علم و سبک طراحی ساختمان، مطابق با اصول سازگار با محیط زیست با تولید کمترین آلودگی و به‌طور آشكار کاهش اثرات کوتاه‌مدت و بلندمدت منفي زیست‌محیطی است.
استراتژی طراحی این‌گونه ساختمان‌ها بر مبنای استفاده حداکثری از پتانسیل انرژی‌های تجدیدپذیر به منظور کاهش تقاضای انرژی، کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی و کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای می‌باشد که باعث کاهش در روند گرمایش جهانی می‌گردد.
استفاده بهینه از انرژی خورشیدی با توجه به هندسه خورشید، استفاده از سیستم فتوولتائیک، طراحی موقعیت پنجره‌ها، وجوه ساختمان، ایوان‌ها، سایبان‌ها و درخت‌ها به جهت بیشترین بهره‌برداری در این ساختمان‌ها مورد توجه قرار دارد. توجه بر باد و تأثیر آن بر ساختمان با توجه به اقلیم موجود، در طراحی‌ها بسیار مؤثر می‌باشد.
استفاده از فضای سبز بر روی بام ساختمان، استفاده از مصالح بازیافتی در ساختمان از جمله راهکارهای مؤثر در این بخش است.
استفاده از گاز متان تولیدی حاصل از پسماند شهری به عنوان یک منبع تولید انرژی در ساختمان‌ها میتواند راهگشا باشد و جدای تأمین بخشی از انرژی مورد نیاز به کاهش مشکلات بهداشتی و زیست‌محیطی ناشی از تولید پسماند کمک نماید.
همچنین استفاده از بیوراکتورهای جلبک در بام و یا نمای ساختمان میتواند کمک شایانی نماید. جلبک‌ها كه در معرض نور خورشید قرار مى‌گيرند با انجام عمل فوتوسنتز در حین رشد، گاز دى اكسيد كربن را جذب می‌کنند؛ جلبک‌ها پس از رشد به طور منظم جمع‌آوری شده و در یک واحد زيست توده، تخمیر و سوزانده می‌شوند و از این طریق به عنوان یک منبع انرژی تجدیدپذیر در ساختمان استفاده می‌شود.
بیشترین توجه انسان به طبیعت و نیروهای موجود در آن (آفتاب، باد، آتش و آب) و استفاده از آن‌ها به بهترین نحو ممکن در طراحی ساختمان سازگار با طبیعت یکی از اصول اساسی می‌باشد.
صرفه‌جویی و بهینه‌سازی ﻣﺼﺮف اﻧﺮژي و کاربرد اﻧﺮژی‌هاي تجدیدپذیر در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻤﺘـﺮﯾﻦ ﻧﻘـﺶ را در ﻓﺮﻫﻨـﮓ ﺳـﺎختمانی کشور دارد.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ارﺑﻌﻪ ﻓﻠﺴﻔﯽ و آﯿﻨﯽ داراي ﮐـﺎرﺑﺮد ﻋـﺎﻟﯽ زیست‌محیطی در ﻣﺪﻧﯿﺖ و ﻣﻌﻤﺎري اﯾﺮان ﻗﺪﯾﻢ ﺑﻮده است. لذا استفاده از این فرهنگ پسندیده در معماری نوین کشور امری ضروری به نظر می‌رسد.
اصول معماری سبز:
- اصل حفاظت از انرژی
- اصل کار با اقلیم
- اصل کاهش استفاده از منابع جدید
- اصل احترام به کاربران
- اصل احترام به سایت
- اصل کل گرایی
در دنیای امروز توسعه و ساخت و ساز از بزرگترین عوامل تغییر محیط زیست به شمار می رود که باعث از بین رفتن زمین های کشاورزی , فرسایش خاک و آلوده شدن محیط زیست و به خطر افتادن سلامت و بهداشت مردم است که بر بحران کمبود انرژی می افزاید.
در اواسط دهه ۱۹۶۵ افزایش میزان آلودگی محیط زیست هشداری جدی به جهانیان بود که سبب تشکیل گروه های طرفدار محیط زیست شد و هم چنین جنبش های معماری پایدار و معماری سبز به وجود آورد به طور خلاصه معماران و طراحان به دنبال طراحی و ساخت ساختمان هایی هستند که کم ترین ناسازگاری و مغایرت را یا محیط طبیعی پیرامون خود داشته باشه.
